Met “das Schreiben und das Lesen sind nie mein Fach gewesen” begint de zanger zijn aria. ‘Is nooit mijn vak geweest’ is een rode draad door mijn leven. Duidelijker dan ooit besef ik dit; een psychoanalyse werkt door in het dagelijkse leven. Ik heb geleerd te lezen en te schrijven én te tekenen. Dit alles een blauwe maandag in het perspectief van de beoefening van een vak. Ze zijn als beeldend werk en schrijfwerk het motief geworden, het thema van mijn onderzoek dat nu, over de grens, wordt ondernomen aan de Vrije Universiteit Brussel. Het verbindingswoordje ‘en’ heeft een centrale lading in het thema. Het geleerde, dat even eerder genoemd werd, gaat over het aangeleerde.

Tijdens het voorbereiden van een beeldend object en gelijktijdig het schrijven in schrijfblokjes, aan de kunstacademie nog, had ik de ervaring van een transformatie, van zowel het object als de aantekeningen tot een geheel, misschien wel inclusief de maker, mijzelf. De dominante esthetiek van het beeldende werk, die daar vanzelf spreekt, hield geen stand. Dit werkte door in mijn werk dat volgde, dat beeld én tekst omvat. Een tekst die onderweg is, in de bewerking van die aantekeningen tot een proefschrift. Het spel van de geconserveerde vormen van kunst en kennis is op de wagen. Het werd in 2002 aan de Haagse kunstacademie erop gezet met mijn tekst "Over de inhoud van een leeg conservenblik". In dit waagstuk voert de kunst de regie en ons weten het woord.

Het beeldend werk komt nooit af, het proefschrift is altijd een proeve. Waar moet het heen met dat symbiotische duo? De voorbereiding is een utopisch vergezicht, het vak wordt nooit volleerd beoefend.

psycholoog-psychotherapeut
Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten Den Haag
promovendus Vrije Universiteit Brussel